ο πόνος (η έννοια του πόνου ξεκινά από μια απλή ενόχληση η μια φαγούρα η ένα εξάνθημα ένα μούδιασμα και φτάνει μέχρι τον πόνο έτσι όπως τον εννοούμε όταν πονάνε τα δόντια μας η ακόμα και τον τοκετό) είναι κάτι πολύ ευρύτερο και εκτενέστερο από μια απλή νοσηρή κατάσταση του σώματος. Με μια έννοια μπορούμε να πούμε ότι ο πόνος είναι μια γλώσσα με την οποία μας μιλάει το σώμα μας ,όταν το κακοποιούμε.

 

 

.Η σκοπιμότητα ύπαρξης του πόνου , αυτού του τρόπου επικοινωνίας του σώματος μας είναι θεραπευτική. Είναι για να μας απαλλάξει απ’ τον τρόπο τον οποίο κακοποιούμε το σώμα μας . Έχει την ευθύτητα και την ειλικρίνεια ενός κάλου φίλου που μα ενημερώνει για τα σφάλματα μας και μας δίνει συμβουλές για το πως θα τα διορθώσουμε. Εμείς λοιπόν από άγνοια και από ένα σωρό άλλες αρνητικές επιρροές που δεχόμαστε , αντιμετωπίζουμε τον πόνο από ειλικρινή φίλο ως θανάσιμο εχθρό. Αγνοούμε τις συμβουλές του και επαναλαμβάνουμε τα σφάλματα . Και τότε ο πραγματικός μας φίλος ο πόνος γίνεται ακόμα πιο σκληρός μαζί μας. Και συνεχίζουμε να τον αγνοούμε. 

 

 

 

Τι προτείνη η σύγχρονη ιατρική ; Προτείνη το ολέθριο. Να βάλουμε μπαμπάκια στα αυτιά μας η να τον παύσουμε , μην μας υπενθυμίζει τα σφάλματα μας . Παίρνοντας παυσίπονα. Η επιλογή μάλιστα δεν γίνεται γιατί πράγματι οι σύγχρονοι γιατροί έχουν διαπιστώσει ότι τα παυσίπονα και τα άλλα φάρμακα , ωφελούν μακροπρόθεσμα τον πάσχοντα . Αυτό το γνωρίζουν πλέον όλοι. Τα φάρμακα βλάπτουν την υγειά. Γιατί επιμένουν σε αυτά; Ο λόγος είναι οικονομικός πλέον και αυτό είναι ακόμα πιο ολέθριο και περισσότερο για τους ίδιους τους γιατρούς. Γιατί όταν στηρίζεις την επιβίωση σου συνειδητά η ασυνείδητα , στην διαιώνιση του πόνου , αναπόφευκτα θα τον υποστείς.

 

Ας επανέλθουμε όμως στον ειλικρινή και ευθύ φίλο μας , τον πόνο. Πως μπορούμε να το διαχειριστούμε καλύτερα; Η απάντηση βεβαία είναι τον ακούσουμε προσεκτικά γιατί πάντοτε μας ενημερώνει για την προέλευση του. Ακούγοντας τον προσεκτικά αργά η γρήγορα θα κατανοήσουμε το αίτιο της εμφάνισης του . Είναι κάποιο σφάλμα μας , κάποιο λάθος από τον τρόπο ζωής μας (π.χ η πολυφαγία και ένα σωρό άλλα). Αν δεχτούμε να το αλλάξουμε, γινόμενοι κατ’ ουσίαν καλύτεροι, τότε ο πόνος περνά και το σώμα επανέρχεται αργά η γρήγορα στην φυσιολογική του κατάσταση που είναι της υγείας . Ο πόνος μας ζητά να γίνουμε καλύτεροι , για αυτό και η θεραπεία , είτε την εφαρμόζεις σαν πάσχοντας είτε την ασκείς σαν θεραπευτής οδηγεί στην προσωπική μας αυτοβελτίωση. Η ιδανικότερη λοιπόν θεραπεία που μπορούμε να προσφέρουμε ως θεραπευτές , είναι η ίδια με την συμβουλή των καλών , ειλικρινών φίλων . Ανέλαβε την ευθύνη του πόνου σου, διόρθωσε τα σφάλματα που σε οδήγησαν να πονάς. Ο πάσχοντας που ακολουθεί αυτήν την συμβουλή και αρχίζει να ακούει το σώμα του , να πιστεύει στις αισθήσεις του , να πιστεύει στην υπέρτατη δύναμη αυτο’ι’ασης μέσα του, αργά η γρήγορα θα γίνει καλά . Αν όμως τα πράγματα είναι έτσι , τότε σε τι χρειαζόμαστε εμείς οι γιατροί και οι θεραπευτές;

Στην πραγματικότητα είμαστε περιττοί κι αυτό το αποδεικνύουν οι άνθρωποι που ακούνε το σώμα τους, δέχονται να διορθώσουν τα σφάλματα τους και πορεύονται με μακροβιότητα, χωρίς την ανάγκη ιατρικής φροντίδας. Παρ’ολα αυτά υπάρχουν πολλοί περισσότεροι οι οποίοι αδιαφορούν για το σώμα τους , αρνούνται να μετανοήσουν και υποφέρουν . Εμείς πρέπει να διαχειριστούμε αυτούς τους ανθρώπους . Οι οποίοι για να υποφέρουν θα πει ότι ούτως η άλλως αρνούνται να ακούσουν την αλήθεια , ακόμα και από εμάς τους θεραπευτές τους .Πρέπει να τους περιποιηθούμε με υπομονή και αγάπη άλλα με αταλάντευτο στόχο να τους φέρουμε σ’ επαφή με τον εαυτό τους , για να θεραπευτούν πραγματικά.

Εδώ υπεισέρχονται οι θεραπευτικές τέχνες που χρησιμοποιήσουμε. Δεν θα μιλήσω για τις θεραπευτικές τέχνες που αφορούν την διατροφή άλλα για τις θεραπευτικές τέχνες του αγγίγματος του ασθενούς. Θεωρό ότι όλες οι θεραπευτικές τέχνες του αγγίγματος έχουν παρεμφερή δράση . Τόσο ο βελονισμός,όσο και οι αφαιμάξεις,οι βεντούζες,ο θερμοκαυτηριασμός (moxa) , οι δαχτυλικές πιέσεις και μαλάξεις.

Ο βελονισμός είναι ο πιο διεισδυτικός απ’ όλες τις προηγούμενες θεραπευτικές τέχνες και ως προς τον πόνο , μας αποκαλύπτει μια πολύ σημαντική πλευρά του . Ο πόνος έχει εστία , ένα κεντρικό πυρήνα . Αυτή την πρωταρχική εστία πόνου συγκεντρώνεται όλη η παθολογική συμπεριφορά του πάσχοντα . Η συγκέντρωση είναι υπό την μορφή ενέργειας . Ο βελονισμός λοιπόν μας διδάσκει ότι όταν η μύτη της βελόνας φτάσει σ’ αυτό το κεντρικό πυρήνα της μπλοκαρισμένης ενέργειας τότε τον κινεί .Έλκοντας φορτίο λόγω της μεταλλικής φύσης της βελόνας . Έτσι ο κεντρικός πυρήνας του πόνου εξαφανίζεται , διαλύεται γιατί επήλθε κίνηση του μπλοκαρισμένου φορτίου. Μ’ αυτόν τον τρόπο ο βελονισμός ανακουφίζει απ’ τον πόνο .Έτσι λειτουργεί παυσίπονα.

Ο βελονισμός όμως δεν έχει την παυσίπονη δράση που έχουν τα φάρμακα . Αφ’ ενός γιατί με τον βελονισμό είμαστε υποχρεωμένοι να οδηγήσουμε στον κεντρικό πυρήνα της παθολογικής συμπεριφοράς του ατόμου που είναι ένα σημείο στο σώμα . Και αφ’ έτερου να γιατί στον βελονισμό υπάρχει ίδιος η μεγαλύτερος πόνος κατά την διείσδυση της βελόνας , γεγονός το οποίο αφυπνίζει τις δυνάμεις αυτο’ί’ασης και ενεργοποιεί μηχανισμούς αυτογνωσίας , στην οποία αυτογνωσία ο ασθενής μπορεί να φτάσει άλλα και να μην φτάσει πότε, δεχόμενος βελονισμό.

Αυτό κατά την γνώμη μου καθιστά τον βελονισμό κυρίως , αλλά και τις παρεμφερείς θεραπευτικές τέχνες ως αξιόπιστα θεραπευτικά εργαλεία για την αντιμετώπιση της οδύνης των πασχόντων, γιατί δεν καταργούν αλλά αντίθετα ενισχύσουν τις δυνάμεις αυτο’ί’ασης και αυτογνωσίας
πηγή:ΑΛΕΞΑΝΔΟΣ Ι. ΤΗΛΙΚΙΔΗΣ 

Η ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΉ ΤΟΥ ΒΕΛΟΝΙΣΜΟΎ